Aantekeningen over Wertham 1

Misschien moet Wertham's Seduction of the Innocent wat concreter gelezen, namelijk als een reactie op een specifieke leeservaring, namelijk van EC comics. De vraag is dan: waarop riepen deze specifieke strips zo'n intense reactie op bij deze specifieke sociaal-psycholoog in deze specifieke periode (het eerste decennium na de tweede wereldoorlog, ook de periode waarin de eerste Stalags ('holocaust shockers,' zie: stalag) uit zoeden komen

Zoals velen hebben opgemerkt: EC comics hadden een specifieke narratieve structuur: eentje waarbij het geweld op een vreemde manier 'geritualiseerd' was. Aan het einde van een EC verhaal werd een 'boosdoener' gestraft met de middelen van zijn eigen kwaad - een beetje zoals de zondaars in Dante's hel gestraft worden, of zoals in middeleeuwse straffen. 

Geweld wordt daardoor wel ingebed in een sadistische structuur (het superego speelt een rol), maar ook weer helemaal losgekoppeld van wetmatigheid. Elke straf is singulier. 

Ook wordt de lezer 'deelgenoot' gemaakt via een complexe vertelstructuur (de strips zijn vaak raamvertellingen) en een complexe set epi-teksten (EC kende vele ironische voorwoorden en brievenrubrieken).

Wertham's reactie is puur symbolisch: commissies, regels, codes.

Uit de EC-stal kwam ook de eerste 'serieuze' Holocaust-strip: Krigstein's The Master Race (1954), bekend om zijn schitterende page breakdown vooral van het einde. 

Wat betreft narratieve structuur is het echter vintage EC:  een 'boontje komt om zijn loontje'-verhaal met sadistische voice-over. 

(Master Race kent een voor strip ongebruikelijke taalsituatie. Een 'you' wordt aangesproken op een beschuldigende manier):

[File under: wat gebeurde er in de vijf jaar voor Eichmann: de opkomst van Holocaust-kitsch]