Visuele Romans….

… zijn een soort digitale 'choose your own destiny' boeken, een genre waarvan ik echt dacht dat het 'gezonken cultuurgoed' was (met hier en daar een niche-fan-basis, zoals de tekst-based adventures), maar enorm populair in Japan en vooral in de vorm van melodrama & romance. Maf. Ik verwachtte travel narrative, detective, fantasy - maar romance?

Een popular subgenre is de 'Nakige' - i.e. 'crying game' (ook 'Utsuge': 'depressing game'), waar de speler zichzelf al klikkend tot tranen brengt…

Wat me opvalt: de 'visuele roman' heeft lang ook een licht-pornografische kant gehad. En pornografie & melodrama (jerk-off movies & tear jerkers) zijn natuurlijk, zoals Linda Williams stelde, 'body genres' ze willen een lichamelijke reactie oproepen en nodigen de kijker uit om eigenlijk 'te dicht' bij het beeld te zijn. Ze moedigen niet de afstand aan van narratieve cinema. Die visuele roman doet dit door drie dingen met elkaar te combineren: literatuur, plaatjes die getekend zijn in Manga stijl (en dus veel invulling nodig hebben) en een 'hand-held'-device (DS), waarin het beeld tactiel ge-animeerd wordt.

Ook opvallend: de succesvolle Visuele Roman staan natuurlijk aan de basis van een transmedia netwerk: er zijn anime en manga bewerkingen maar ook opvallend veel hoorspelen (verspreid via internet). Het lijkt alsof de intimiteit van de visuele roman niet zo goed te vangen is in Anime, maar wel 'gevat' kan worden in het oude genre van het hoorspel.

Een voorbeeld: Uta no Prince Sama. De hoorspelen willen een indruk van 'radio-interactiviteit' bewerkstelligen, waarbij de mannelijke karakters de luisteraar af en toe lijken aan te spreken...

Romance Comics….

Waarschijnlijk vanwege Tina, Debby, Ponyclub, etc nooit door mij serieus genomen: Romance Comics. In de USA bloeide het na de oorlog, ongeveer in de periode waarin het melodrama in cinema bloeide.

Maar waar Cinema (met name Sirk) natuurlijk uitgebreid is bestudeerd en geprezen, eerst door de Fransen (Godard, Cahiers) toen door de semio-feministen (Doanne, Mulvey) en vervolgens door  Fassbinder, Haynes etc. - daar blijven de Romance Strips nog steeds in de marge. Natuurlijk, er is hier ook een 'kwaliteits-issue' (ik kan geen Sirk van de Romance Strip verzinnen - alhoewel Kirby & Simon natuurlijk 'auteurstatus' hebben). Maar het ontbreken van 'meesterwerken' kan ook een sociaal-demografische component hebben. D.w.z. waar het melodrama een publiek van getrouwde vrouwen aansprak, en dus post-Romance was (of post-courtship) en draaide om teleurstelling, onstilbaar verlangen etc. Daar zijn de romance-strips onderdeel van Meisjes cultuur. D.w.z. het draait juist om courtship-fantasie (vandaar ook dat de titels vaak 'Young Romance' of 'Young Love,' zijn), waardoor de fantasie misschien wat eendimensionaler is geworden.

Wel interessant: de Romance 'hermedieerde' radio soap en de eerste persoonsvertellingen van de zgn 'confession magazines,'  zoals de pulp 'True Story' die vanaf 1919 te koop was.

Narratief gezien liep het dus voor op de latere eerste-persoons autobiografische grafische romans. Volgens mij ontbreekt die eerste persoons 'bekentenis' (en daarmee de logica van zonde, schuld, bekentenis, vergeving die verklonken is aan deze narratieve modus) in de latere Sirk films. Het gaat juist om verlangens, complexen die zich bij uitstek niet laten vangen in levensverhalen in de eerste persoon. Maar: de Romance was (*misschien*) het eerste genre binnen de strip dat expliciet de 'novel' hermedieerde (waar de eerdere 'funnies' een animatie-esthetica hadden en de superhelden de Pulps als model namen), en dat ook zich expliciet adverteerde als 'designed for the more ADULT reader of COMICS.'

E.e.a. verschuift later natuurlijk met de Britse meidenbladen, en de Sjojo manga in Japan… 

Auteurstheorie

Er is vast al veel over geschreven - maar toch: wat is de 'auteursfunctie' in games. Indie-games komen natuurlijk vaak met een 'auteur' en er is Will Wright (Sims), maar hoe zit het met de mythes rond Shigeru Miyamoto (profile in de New Yorker: hier) en Satoshi Tajiri (een interview met CNN hier), de 'geestelijke vaders' van Mario & Pikachu…

Pikachu leert lezen!

La Linea...

Animatie kent natuurlijk een lange geschiedenis van momenten waarin een vlek 'out of the inkwell' tot leven komt (van Cohl tot Fleischer), maar Osvaldo Cavandoli's La Linea filmpjes uit de jaren zestig en zeventig zijn wel de leukste. Lollig kindermodernisme, maar dan Italiaans! Met het fantastische brabbelstemmetje van de latere Pingu inspreker en voormalig clown Giancarlo Bonomi. (Die, overigens, ook de officiële aankondigingen van het treinstation in Milaan insprak).

Ook hier is 't de relatie tussen een 'doodle' (de hand, het lichaam, onnadenkendheid) en de 'brabbel' en een speelsheid die de traditie van het flipboekje suggereert. (En wat zouden de Sims zonder brabbelstem zijn???)

Cavandoli werkte ook aan Calimero toen deze nog street-cred had.

Floyd Gottredson, ctd. (meer over Gummi)

Nog even n.a.v. Gottfredson's rubberen paarden (zie hieronder)

Norman Klein merkt in zijn uitstekende bijdrage aan Sobcheck's "Meta Morphing" op dat de Disney karakters, i.t.t. b.v. Warner Brothers, of Tom & Jerry (of Felix), zo weinig 'transformeren.' In The Band Concert is Mickey zelfs een toonbeeld van stabiliteit in het centrum van een wervelwind van beweging. De enige uitzondering, volgens Klein, is Pluto. Zijn hondenlichaam lijkt wel van gummi. Bijvoorbeeld  in the Alpine Climbers:

M.a.w. de 'dieren' zijn wat meer van gummi - of liever: van gummi zijn is bij Disney een spectrum: hoe minder geantropomorfiseerd, hoe minder gummi.