maandag 19 september 2016

Alias....

Een andere mooie sequentie, uit ALIAS 31 (ook van Bendis) waarin een relatie tussen strip en seksuele fantasie wordt gelegd 


En hier nog een paar complexe verkenningen (uit Alias) vaan de relatie bladspiegel & dialoog...



Spiderman... Bendis... 3

Bendes gaat dus verder op de 'ontdekking' van Spike Lee's Spiderman, nl dat het toevoegen van een 'voice-over' in de eerste persoon, de superheldenstrip een andere narratieve dynamiek geeft.

De deadpool strip geeft hier een parodie van...




Overigens waren het vooral de Romance Comics die met eerste-persoons-voice-overs begonnen. Lee's vernieuwing was dan ook vooral dat hij Romance-elementen het superhelden genre in bracht...

Bendis...

.... maakt, volgens Henry Jenkins, op een inventieve manier gebruik van de pagina layout om dialogen weer te geven. Zoals hier:


Waarbij er een soort wrijving ontstaat tussen de temporaliteit van de plaatjes (een 'instant') en die van de tekst (die tijd in beslag neemt).

Dit wordt niet alleen uitgebuit in de spreads, maar ook in de sequenties, die soms repetitief stotterend zijn, zoals deze:

Waarin het 'haperen' van de plaatjes aangeeft dat Peter 'elders' is...

Of deze:


Bendes lijkt dit met name te gebruiken als een karakter in gedachten is verzonken, en het gezicht eigenlijk 'onleesbaar' of 'ontoegankelijk wordt' voor een 'kijker' maar wel wordt onthuld voor een lezer. (In de Grey episode van de vorige post speelt hij daar natuurlijk mee).

Dit is een leuk moment, een vaker terugkerend stijlfiguur, waarbij de sequentie van plaatjes enerzijds een tijdsverloop suggereert die anders is dan de ruimte waar hij doorgaat. En de temporaliteit van de monoloog is ook weer anders.









Ultimate Spiderman 43

Geestig moment in US 43, waarin Grey (die gedachten leest) tegen Spiderman zegt dat hij de eerste man is die zij in tijden ontmoet die niet direct haar naakt probeert voor te stellen. Waarbij Spiderman vervolgens dit inderdaad niet probeert voor te stellen, of zich probeert voor te stellen wat hij dus niet voorstelt etc. etc
Bendes speelt hier met wat volgens McCloud en Ware etc het kenmerk van strip is: nl dat stripplaatjes ook altijd 'mentale' beelden zijn, dat de lijnen, a.h.w. aanwijzingen zijn, of liever: een partituur voor een reeks visuele beelden die we mentaal moeten oproepen.

(En de pagina is extra grappig vanwege Bendis' afkeer van de gedichtenballon).