EC-notities

In BBC's TV serie "Comics Britannia" herhaalt de schotse stripscenarist Alan Grant iets wat zo langzamerhand een gemeenplaats aan het worden is in 'strip-autobiografieen': het EC-moment. Voor Grant kwam dat toen hij samen met zijn broer in bed stiekem de Horror-strips las, en vervolgens (en nu komt het moment): beelden zag die hij nimmer meer uit zijn hoofd kon halen, en nu nog steeds voor zich zag.

Variaties hierop heb ik talloze keren gehoord. De horror strips van EC laten een mentale 'imprint na,' een beeld dat je nooit meer uit je hoofd kan halen - en ik heb zelf ook vergelijkbare herinneringen.

Vandaag schoot me ineens een verklaring voor dit verschijnsel door het hoofd toen ik een interview met Chris Ware in de TCJ las (uit 2011): Ware zegt dat stripplaatjes verschillen van fotografische plaatjes, omdat het meer op 'mentale' beelden lijken. Ze komen niet helemaal van 'buiten' - maar we produceren ze zelf gedeeltelijk. Misschien verklaart dit de impact die horrorstrips kunnen hebben.

Ware's gedachte lijkt op het argument dat Munsterberg ontwikkelt over Cinema (in zijn essays over 'the photoplay'), maar, gek genoeg, zijn ze pertinenter m.b.t. de strip.